โอ้ อีสานเอ้ย
ตกเข้าเดือนสี่ก็เห็นแต่สายลมแล้ง
ฟ้าเปลี่ยนเป็นสีแดงหม่อนไม้ใบหญ้า
ต้นเล็กต้นน้อยก็เหี่ยวเฉารอตาย
อันวาระสุดท้ายของสรรพชีวิต
เป็นลิขิตจากฟ้าประทานมาแต่ดง
ในหมู่เฮาสูสนอยู่บนพื้นดินห่า
ตั้งรกรากสืบสานเป็นคนที่ราบสูง
แต่จิตใจบ่ใฝ่สูงใช้ชีวิตติดดิน
หากินตามประสาที่บุญบังพ่อแม่สร้าง
กลืนน้ำตาตามนากินหัวมันตามเขา
จือเอาไว้เด้อเจ้า อย่าลืมไร้ชาติเกิด
อย่าลืมถิ่นกำเนิดว่าเป็นลูกอีสาน
โอ้ คิดฮอดเจ้าเด้ ลูกหลานเอ้ย
ลืมแล้วบ่ เดินขี้ดิน ใต้ตาล่างเจ้าเคยขวั้น
เล่นเฮือนน้อยกับหมู่ อยู่แซวๆ แต่คราวก่อน
ปั้นข้าวน้อยบ่ายเกลือใส่มือเจ้าน้ำตาไหล
มีตาเป็ดตาไก่กินซะเด้อลูกหล่า
ได้กบมาโตนึงสองพร้าตัดปิ้งให้เจ้า
มันหวนขึ้นมาทิ่มคอ เอิ้นขวัญเจ้า
เจ้าอยู่ไส ลูกเอ้ย
ลืมแล้วบ่ เดินขี้ดิน ใต้ตาล่างเจ้าเคยขวั้น
เล่นเฮือนน้อยกับหมู่ อยู่แซวๆ แต่คราวก่อน
ปั้นข้าวน้อยบ่ายเกลือใส่มือเจ้าน้ำตาไหล
มีตาเป็ดตาไก่กินซะเด้อลูกหล่า
ได้กบมาโตนึงสองพร้าตัดปิ้งให้เจ้า
มันหวนขึ้นมาทิ่มคอ เอิ้นขวัญเจ้า
เจ้าอยู่ไส ลูกเอ้ย คำแพง
เดี๋ยวนี้เหลือแต่เฮือนฮ่างให้ผู้เฒ่าเฝ้าแล้ว
เป้าเปลี่ยนไปเบิ่ดแล้วบ่มีผู้มาสืบสาน
อีสานยังถ่าเจ้ามาปัดเป่าฮิ่นเฮือน
ออกจากเมืองกลับมาก่อน คิดฮอดเด้
คิดฮอดหลาย อีสานเอ้ย
อีสานเอ้ย อีสานเอ้ย